Հետապնդումներ
«Էրեխեքը գրել են, որ երեխա են ունենալու, ու իրենք շատ երջանիկ են»: Բայց ինչո՞ւ են էրեխեքը սա օտար լեզվով գրել, և ինչո՞ւ է կինը խնդրում կողքին նստած աղջկան, որ թարգմանի, թե ինչ են գրել: Կինը սրտիկում է:
Երևանյան լիճն է: Շենգավիթի կողմից այն ծովի է նման, Իսակովից՝ ամենևին: Իսակովը ծովակալ է:
Պատուհանի մոտ նստած տղամարդը փակել է աչքերը: Ձախ ձեռքին դաջվածք ունի՝ «Քարվաճառ»: Տղամարդն ամենևին էլ վաճառականի նման չէ: Տղամարդը բացում է աչքերը՝ ասես զարթուցիչի ձայնից: Եռաբլուրն է: Ինչո՞ւ է տղամարդը երկար նայում Եռաբլուրին, և ինչո՞ւ են հնդիկնե՛ր բարձրանում ավտոբուս՝ այդ կանգառից:
-Բանգլադեշ գնո՞ւմ ես,-վարորդին մաքուր հայերենով հարցնում է հնդիկը:
Ինչո՞ւ է նա առանձնահատուկ քնքշանքով արտասանում «Բանգլադեշ» բառը: Ու ինչո՞ւ է մյուս հնդիկն ավելի մաքուր հայերենով արձագանքում. «Երանի՜ գնար»:
-Ձեր Բանգլադեշ չեմ գնում, մեր Բանգլադեշ գնում եմ,-վարորդն, ո՞վ գիտի, աշխարհագրության դասատու է եղել նախկին կյանքում: Կամ հայ գրականության, քանի որ ձերումեր է անում՝ հատուկ արհամարհանքով շեշտելով «ձեր» բառը:
Հնդիկն ինչ-որ բան է գրում Legend անունով օգտատիրոջը: Legend-ը հնդկուհի է: Խալո՛վ: Տեքստի մեջ հասկանալի է միայն 50.000 թիվը: Փող է ուղարկելու տուն:
Դաջվածքով տղամարդը տուն չունի: Ինքն է ասում: Աչքերո՛վ: Դրանց մեջ երևում է տնաքանդ կրակը:
-Ապտեկայի մոտ իջնենք,-կողքի կինն է բզում տղամարդուն:
Տղամարդը ձայն չի հանում: Արդեն վաղուց: Ավտոբուսն առա՞ջ է գնում, թե՞ hետ:
Տոնավաճառն ամենամարդաշատ կանգառն է: Ե՛ւ բարձրացողներն են շատ, և՛ իջնողները: Ինչ տխուր բառ է՝ «տոնավաճառ»: Կանգառի մոտ, շենքի երկրորդ հարկում կինն ապակին է մաքրում: Հենց նրա բնակարանի տակ, գրասենյակի ճակատին վառ տառերով գրված է՝ Lombard: Կողքին ոսկու շուկան է: Դրա դիմաց ծաղիկներ են վաճառում: Ամառային: Անհետաքրքիր: Ու ձուկ: Ապխտած:
Դեղատան մոտ իջնում են տղամարդն ու կինը: Տղամարդը կուրծքն է ցույց տալիս, ու նրա ձայնն է լսվում. «Ստեղս էրվում ա»: Կինը ձայն չի հանում: Ինքն ուրիշ այրվող բան էլ է տեսել:
Հնդիկները պարզվեց մե՛ր Բանգլադեշ են գալիս: Legend-ը սրտիկ ուղարկեց ու համբույրի նշան:
Պատուհանը բացի՛ր: Օդափոխիչդ միացրո՛ւ: Լողացե՛ք:
Ձայներ են: Ինչո՞ւ է աղմկոտ լուռ մարդկանց քաղաքն այս: Սպիտակ, անլար ականջակալներով տղան երաժշտություն է լսում: Նա իր տեղը զիջել է տոնավաճառից բարձրացած կանանցից մեկին: Կինն անդադար խոսում է: Հեռախոսով չէ, կողքինի հետ չէ: Ո՞ւմ հետ է խոսում կինը: Տղան չի լսում. նա երաժշտություն է լսում: Հեռախոսի էկրանին գրված է՝ The Savage Rose-We go on: Ինչո՞ւ է տղան այս հին երգը լսում: Ինչո՞ւ է հերթի մեջ հաջորդն ավելի թունդ՝ Led Zepelin-ի Kashmir-ը: Հեռվում նստած տղամարդկանցից մեկը գլխով կողքինին ցույց է տալիս տղային ու ասում. «Սուրոյի տղեն ա»: Ու կողքինն արձագանքում է. «Լավ մարդ էր»:
Կինը միայն սրտիկով չի բավարարվում: Բավականին դժվարությամբ, շրթունքներով ինչ-որ տառեր մրմնջալով՝ մեկնաբանություն է գրում: Երկու բառ: Thank you:
-Ճիշտ գրեցի՞,-ցույց է տալիս հեռախոսի էկրանը կողքի աղջկան:
-Տառերն` այո,-աղջիկը ժպտում է:
Եկեղեցու մոտ ոչ ոք չի իջնում: Կանգառը հանել են: Քաղաքը վառել է իր լապտերները: Փողոցում մարդկանց ու շների հերթափոխի ժամն է սկսվում: Մրցակցությունը՝ քաղաքին ավելի լավ տեր լինելու: Լինելու:
Գիշերվա երեքն է: Շները հաչում են: Տպավորություն է, որ շարունակելու են այնքան, քանի դեռ մի արթուն պատուհան կա: Քամին: Մասնագետները դրա պատճառ են համարում սառն ու տաք հոսանքների հանդիպումը: Ուրիշ մասնագետները պնդում են, որ քանի կան տաք հոսանքները, սառերը միշտ հետապնդելու են դրանց: Եւ հակառակը:
Շներին չեմ խանգարում: Լույսերն անջատել եմ, թեև պատուհանս բաց է: Թքա՛ծ քամին: Հրաշալի՜ քամին: We go on: Սուրոյի տղան: Քաշմիրը: Լեգենդար հնդկուհին: Հիսուն հազար... Աստղերը: Էրվող մարդուկնիկը: Փայլող աչքերով ոսկու շուկա մտնող ջահելներն ու Lombard-ից գլխիկոր դուրս եկող ահելները: Եկեղեցու լքված կանգառը: Ինքն իր հետ խոսող կինը: Նրանց երջանկությունից ուրախացած ապագա տատիկը: Ոչ միայն օտար լեզու հասկացող աղջիկը: Մեր վարորդը, ծովակալն ու ծովի մյուս՝ հրապուրիչ ափը: Աղմկոտ քաղաքը և շները, շները, շները... Ինչո՞ւ են այս բոլորը հետապնդում ինձ:
Գիշերվա արդեն չորսն է: Հրաշալի քամին: Thank you...
Հովիկ Աֆյան