Կաթիլ-կաթիլ բառեր
Հորս
Ամեն երեկո
սեղանի ծայրին նստում է մի ստվեր՝
քո ձեռքերի ձևով։
Նա չի խոսում,
ու մենք զրուցում ենք
այնպես,
ինչպես միայն հայրերը գիտեն։
Լռությունն այն է,
երբ բառերը չեն կռվում ինձ հետ,
այլ նստում են կողքիս,
ինչպես դու՝ գիշերվա շղարշում։
Ես հասկանում եմ՝
ճշմարիտ զրույցը ծնվում է,
երբ մարդ կարողանում է
խոսել առանց պատասխանի
և ապրել՝
այդ պատասխանները իմանալով։
Ինձ թվում է՝
մի օր անձրևի փոխարեն
քո զինվորական համազգեստի
կոճակներն են թափվելու՝
որպես ուշացած խաղաղություն,
կամ մի երգ, որ չհասցրի լսել...
Քեզ գտնելը վերջ չունի։
Դու ապրում ես
իմ բոլոր հրաժեշտներում.
այնտեղ, որտեղ ցավը կանգ չի առնում,
այլ հոսում է։
Ես մի գետ եմ,
որը չի կարող իր հետ տանել
ներսի բոլոր քարերը,
բայց միշտ հիշում է,
թե որտեղից է սկիզբ առել։
Ժամանակը
իմ հոսքով ձևավորված քար է,
որը հղկում եմ
ամեն մի նոր ցավով։
Դու երկինք ես,
որն անվերջ խոնարհվում է դեպի գետը՝
հսկելու, որ այնտեղ լողացող երեխան
չխեղդվի հանկարծ։
Հետգրություն
Երբեք չեմ վախեցել մեծանալուց, պա՛պ.
վախեցել եմ գեղեցիկը կորցնելուց։
Երևի հենց դրա համար էլ
դեռ չեմ ուզում մեծանալ։
***
Կհավաքեմ
աշնան բոլոր տերևները
և կկախեմ կարոտի ծառից,
որ կարոտդ
երբեք չտերևաթափվի։
Չէ՞ որ
աշխարհի ամենատխուր
հայացքը
մերկ ծառի հայացքն է՝
քամուց հետո...
Քամին երբեք չի իմանա
իմ տերևների տեղը,
եւ աշխարհում
միայն մի ծառ
երբեք չի մերկանա...
Սերը իր սեփական
աշունն ունի,
որը չի հեռանում
ոչ մի աշնան հետ...
***
Իմ տունը մի լեռ է հիմա,
որին հասնելու համար
նստում եմ լուսնի վրա,
ու ձեռքս շոյում է լեռը։
Լուսինը լցվում է հիշողությամբ
և մեծանում է երկնքի չափ։
Ես լուսնի վրա եմ ապրում,
Իմ տունը այնտեղ է հիմա,
որովհետև իմ երկիրը
երկրի վրա
չի տեղավորվում։
Ես մի թռչուն էի,
որ միշտ ապրել է տապանում
և երբեք չի ունեցել երկինք։
Ինձ բաց եմ թողնում դեպի երկինք,
որովհետև գիտեմ՝
ուր էլ գնամ, վերադառնալու եմ
տապան...
Երկրիս երակները
անցնում են իմ ներսով,
ինչպես գետեր,
որ երբեք չեն փոխում հունը,
և թափվում են ուղիղ սրտի մեջ։
Իմ երկիրը առաջին բառն է,
որ Աստված գիտեր
աշխարհը ստեղծելու պահին...
Դրա համար նա միշտ
հարություն է առնում
նույն անունով...
***
Նորից անձրև կգա
ապրած օրերի վրա և
հիշողության մայթերին
կկանաչի լռությունը․․․
Նորից կդառնամ այն աղջիկը,
ով նավակներ էր սարքում թղթից
և բաց թողնում հոսող անձրևի տակ։
Նորից չեմ հասկանա,
թե ինչո՞ւ է անձրևը քշում
իմ բոլոր նավակները
և ինչպես է կարողանում լռել,
երբ այսքան աղմուկ կա
իմ ու իր միջև․․․
Ժամանակը կաթիլ-կաթիլ կհոսի
դեմքիս վրայով
և կսկսեմ հաշվել ինձ ինձնից զատող
ջրափոսերը՝
հասկանալու համար, թե որտե՞ղ
եմ ինձ մոռացել․․․
Բոլոր ջրափոսերին կգրեմ
Երջանկություն
և կհրամայեմ հոսել,
որ ազատվեն մայթերը,
որ քայլելու տեղ ունենամ․․․
Ոտքերիս տակ լռությունը
ծիլ կտա՝ ինչպես մոռացված սերմ,
որ պատրաստ է աճել ամենուր,
անգամ այնտեղ, որտեղ հող չկա։
Ու կհասկանամ, որ
կյանքը միանգամից չի լցվում
մեծ ծովերի մեջ,
այլ սկիզբ է առնում փոքրիկ տեղերից,
որտեղ ջուրը կանգ է առնում այնքան,
մինչև մի փոքրիկ աղջիկ սովորի
նավակներ սարքել
և հասկանա, որ դրանք
սովորական խաղալիքներ չեն․․․
***
Ժամանակը պատուհան է,
որ մի օր փշրվեց քամուց,
որպեսզի դու ներս գաս։
Բայց դու ձյուն էիր ու ձմեռ,
վախենում էիր տաքից,
հալվելուց,
վախենում էիր ջրի պարզությունից,
վախենում էիր դառնալ ջուր
և հոսել իմ միջով՝
այնպես, որ փոխվեին եղանակներդ։
Ես մի ծաղկաթերթի չափ էի,
բայց այդպես էլ ծաղիկ չդարձա
քո ափի մեջ,
որովհետեւ քո ափերում հող չկար...
Քեզ մի քամի էր պետք,
մի անցողիկ աշուն,
որտեղ կարողանայիր տերև լինել,
որպեսզի չմնայիր ծառին կառչած,
որ երբ ուզեիր՝ պոկվեիր,
քշվեիր,
քշվեի՜ր՝ ոչ մի պատուհանագոգի չմնալով,
ոչ մի պատուհանից ներս չընկնելով։
Հերմինե Ավագյան