Մայրն առաջին անգամ ինքնաթիռ նստեց ու առաջին անգամ հայտնվեց ծովափին։ Նա չգիտեր, որ երկինքն այդքան բարձր է, իսկ ծովը՝ այդքան լայն։ Նրա աշխարհում ամենաբարձր կետը գյուղի դիմացի լեռն էր, որ

Այսօր այնքա՜ն թեթև

Նա միշտ նստում էր պատուհանի գոգին․ այն կողմում, ուր արևը մահանում էր օրվա վերջին, ինչպես հոգնած թիթեռնիկը՝ ապակու վրա: Նրա ձեռքերը կային, բայց չէին շոշափում, նրա աչքերը կային, բայց չէին տեսնում, միայն հիշում էին:

Ժամանակը

Աստծո լռությունն է,

Նա վազում էր ծովի ափով և նրան փոքր-ինչ ուրախացնում էր, որ իրենից բացի ոչ ոք չկա ափին:

Ծովը հայացքով կանչում էր արև�