Հայերիս, բայց և ոչ միայն մեզ բնորոշ հատկանիշ է՝ չգնահատել մեր մեծերին, մանր-մունր բացթողումների մեջ չտեսնել այն վեհն ու արժեքավորը, որ նրանք թողել են սերունդներին՝ ստեղծագործելով հաճա
Համշենյան պարզ, առեղծվածային ու գեղեցիկ մեղեդիները շատերին գերելուց զատ դարձել են նաև դրախտային Համշեն աշխարհի բացահայտման բանալին։ Առաջին հայացքից բարդ թվացող, յուրահատուկ և քաղցրիկ բարբառն ու Պոն
Հարություն Դելլալյանի տարեդարձի օրն է: Նա երաժիշտ էր, որն իր դրամատիկ ու զարմանալի կյանքով, խորհրդային կարծրատիպերի մեջ որևէ կերպ չտեղավորվող երաժշտությամբ ու իր մարդկային տեսակով լուռ, բայց հաստատուն դիմադրություն էր խորհրդանշում իր
Ամենա կանանց մասին, ամենակնոջական և ամենականացի պիեսի՝ Ֆրանսիացի դրամատուրգ, սցենարիստ, ռեժիսոր, պրոդյուսեր Քզավիե Դյուրանժեի «Մարդկային պատմությունների» բեմադրությամբ է այս անգամ հայ հանդիսա
Հովհաննես Թումանյանի հանդեպ Եղիշե Չարենցի ակնածանքն ու սերը կասկածի ենթակա չէ: Թումանյանն էլ իր հերթին անթաքույց հարգանքով էր վերաբերվում Չարենցին` նրան անվանելով