Սոս Սարգսյանի խոհագրությունից այս երկու հատվածներն անկախության դժվար սկզբի, տառապանքներով լի ընթացքի, բայց և բաղձալի տարիների խտացման խորհրդանիշն են: Առաջինը գրվել է 31 տարի առաջ, 2-րդը՝ փոքր-ինչ ավելի ուշ, և երկու հատվածներում էլ հնչ
Չարենցի հիշատակի օրն է, որ բազմաթիվ սերունդների հիշողության մեջ մշտապես ասոցացվել է մարդու ստեղծագործ սկիզբը սպանելու, անհատին ճզմելու անհագ ցանկության և վայրագ բռնության հետ: «ArtCollage»-ն իր ընթերցողներին է ներկայացնում մի հատված Հով
«Այնտեղ, ուր վերջանում է ասֆալտը». այսպես են բոլորը կարճ նկարագրում Սասունի Կոմեկ գյուղում դեպի հայ Ջեմիլ պապիկի տուն տանող ճանապարհը:
Քառսուն օղորմի Արմաղանին, որ չհասցրեց երգել օրորոցային իր թառլան Դավթի համար։ Ու որբացավ Դավիթ հենց օրոր չլսելուց ու պատժվեց Դավիթ իր զավակին օրոր չերգելու համար։