Ճամպրուկները ծանր էին՝ հիշողությունների պես: Քանի որ ամենաքիչ շորը հայրն ուներ, ընտանեկան տեղաշորը նրա ճամպրուկում էին դասավորել: Մայրը նույնիսկ արդուկել էր, չնայած հասկանում էր՝ մեկ է ճմրթվելու է: Աղջկա ճամպրուկը մանուշակագույն էր ու ամ�

Պատերը պիտի ներկեր: Ո՞վ է տեսել, որ տան պատերը կարմիր լինեն: Առաջ ջահել էին, մեկին՝ արյան կամ սիրո մեջ խեղդելու ցանկությունը մեծ էր, հասկանալի էր: Հիմա ձմեռը չոքել էր դռանը, փառք Աստծո, կարտոֆիլն ու փայտը բոլ-բոլ էին. սոված չէին մնա, չէին մրսի:

Ատամհատիկին Նորիկը ոչինչ էլ չէր քաշել: Երբ նստեցրին Էրեբունի գորգի հենց մեջտեղում, այնտեղ, որտեղ ամենամեծ եղնիկներն են՝ հենց ցատկի պահին, փոքրիկ Նորիկն սկսեց տզզալ, ինչից հետո Նորիկի հայրը՝ Ռուբիկը, հաշվի չառնելով, որ բազմաթիվ հյուրեր կան,

Քաղաքում, որտեղ նոյեմբերին տաք է, բայց մարդիկ մրսում են, մի լավ պոետ կա՝ ծաղկի անունով: Մի օր կենսատու այգի է մտել ու գտել «նանիր» բառը: Խոտ է՝ խորհրդավոր առաքելությամբ: Պարզվում է՝ առավոտյան աճում է, կեսօրին՝ ծաղկում ու մայրամուտին թոշ

Լույսը վառեց Արեգը: Հետո ոտքերը դռան մոտ սրբեց ու ներս մտավ, չնայած՝ դռան մոտ ոչ մի շոր էլ չկար: Բնազդաբար, ասես հիշել-զգալով, որ երազանքի վրա եթե քայլում էլ են, ապա միայն մաքուր ոտքերով: