«Էրեխեքը գրել են, որ երեխա են ունենալու, ու իրենք շատ երջանիկ են»: Բայց ինչո՞ւ են էրեխեքը սա օտար լեզվով գրել, և ինչո՞ւ է կինը խնդրում կողքին նստած աղջկան, որ թարգմանի, թե ինչ են գրել: Կինը սրտիկում է:

Ամենևին էլ զինվորական չէր շարքը: Սովորական մարդիկ էին: Գուցե հայրեր, որդիներ, կանայք՝ ոչ այնքան ծաղիկներով, որքան ծաղկավոր շորերով: Տարեց մարդիկ՝ արդեն իրենց հիշողությունների ծովը տեսնող աչքերով, երեխաներ, որոնք դեռ չգիտեին, որ կարելի է դա�

Նավաբեկությունից հետո փշոտ ցամաքը դրախտ էր թվում: Գուցե իսկապես դրախտը հենց դա էր, ամեն դեպքում բոլոր փրկվածները ճանաչում էին իրար, ոչ մի օտար մարդ չկար ու վերջապես կարողանում էին բացել աչքերն ու խոր շունչ քաշել, ինչն աշխարհաստեղծման առաջի

Ձեռքին անանասի ու ձմերուկի ֆրեշ է, եթե չի դավաճանում տեսողությունս: Ամեն դեպքում այս կողմերի համար բաղձալի սառնությամբ հյութը ո՛չ կարմիր է, ո՛չ դեղնասպիտակ, բայց երկուսից էլ ունի: Ելա՞կ. չեմ կարծում, ամեն դեպքում նման չէ ելակ սիրող կնոջ՝ չն�

Նստիր: Աթոռն աշխարհի պես կեղտոտ է, բայց ոչինչ: Ձեռքիդ տոպրակն աչքերիդ պես թափանցիկ է ու երեկվադ պես ծանր: Այսքան կարտոֆիլն ո՞ւր ես տանում, տարվա այս սեզոնի համար տարօրինակ ցեխոտ: Ծիտը քիչ հեռվում փշրանք�