Գարունը վաղուց էր անցել՝ չնայած մոտենում էր: Որոշեց, որ ամենափափուկ շորը պիտի հագնի՝ տնից դուրս գալիս: Բժիշկն ասել էր. «Չորեքշաբթի կգաք»: Դեղին էր՝ հա՛մ շորը, հա՛մ արևը թաքցրած ամպը: Նույնիսկ ավտոբուսն այդ օրը դեղին էր: Պատուհանի կողքը

Ստիպված ես եկել: Հայրդ զանգել է, դու էլ եկել ես: Ամերիկյան երազանքդ թողել ես ու եկել՝ մի հատ մուգ կապույտ ուսապարկով. երկար մնալ ո՛չ ուզում ես, ո՛չ կարող ես: Կապույտն, իմիջիայլոց, հետաքրքիր, նույնիսկ երազանքի գույն է: Քո անձնագիրը կապույտ է, հո

Տուն մուկ էր մտել: Հենց այն օրը, երբ թշնամու վերջին ռմբակոծությունից հետո փլուզվեց քաղաքի միակ գունավոր շենքը՝ գրադարանը, որի պատերին հիմնականում անտաղանդ նկարիչները պես-պես գույներով պատկերել էին հիմնականում տաղանդավոր գրողներին

Ցեցը կերել էր կարմիր շորը: Երկու անգամ էր հագել. մեկը երբ պապան էն ժամանակ Չեխոսլովակիայից բերեց, ու մաման ամբողջ գիշեր, սովետական արդար օճառով ու ավելի արդար ձեռքերով վրայից քերեց պապայի մուգ կապույտ ճամպրուկում հալված  շոկոլադի հետքեր

Դեռ չէր մթնել, օրվա այն ժամն էր, երբ առողջ տղամարդիկ տանը չեն լինում, Աբո պապը մի կերպ մոտեցավ դեղին, մաշված աթոռին, նստեց, սև առյուծի գլխով ձեռնափայտը հենեց դատարկ ծաղկամանով սեղանին, աջ ձեռքը դողալով բարձրացրեց վերև՝ ասես մեկին բարևելու, կ�