Երկու-երեք օր կլիներ, որ աղբը չէր թափել: Առանձնապես չէր էլ հավաքվում. այդ առաջ էր, երբ ամուսինը դեռ կար, տնից մոխրամանի ու ապխտած երշիկի հոտ էր գալիս, հիմա աղջիկներով էին մնացել: Ինքը՝ քառասուն տարեկան, աղջիկը՝ յոթ ու հոր պես գանգրահեր: Քանի ո�

Գիշերն անկոչ հյուր էր այդ կողմերում: Ու խնդիրն արնահոտ զգացող սոված գայլի ոռնոցը չէր, ոչ էլ նույնիսկ պարտաճանաչ թշնամու անթիվ կրակոցները և կամ երեխաների հուսաբեր լացի իսպառ բացակայությունը. խնդիրն աստղաչափ հիշողության ծանրությունն էր, որ

-Սոված ա,-Սոնան զսպում էր արցունքները:

-Չէ, ատամ ա հանում,-Դավիթը վեր կացավ մահճակալից:

Մարդկանց ու ոչխարների կռիվ էր սկսվել: Ընդ որում պատերազմ հայտարարողը ոչխարներն էին: Վերհիշելով իրենց մուֆլոնական անցյալը՝ սևով, սպիտակով համախմբվել էին ու հարձակվել: Ընդ որում, դարերի ընթացքում լավ ուսումնասիրելով մարդկանց՝ հասկացել էին

Շորերը կոկիկ դասավորեց դարակում: Մի շորեր էլ լինեին: Սև, վրան լայնացած շրջազգեստ, մոխրագույն պիջակ, հագին եղած միակ ծաղկավոր շորը, մեկ էլ օժիտում եղածը: Ցեցի դեմ բաց սրվակով օծանելիք դրեց դարակում ու պինդ փակեց պահարանը: Սկոչով: Հետո վերցրեց