Քարերը ծանր էին երեկվա պես: Բայց վարդագույն: Հատ-հատ կրում էր, դնում իրար վրա, շողուլով չափում, նայում, որ հանկարծ ծուռ չբարձրանա իր տան պատը: Ծառ արդեն տնկել էր, որդի ուներ:

Սպիտակ, թղթե նավակները լողում էին օդում: Գնացքի կայարանում ճամպրուկին, բաց կապույտ վերնաշապիկով նստածն ինքն էր: Ու հստակ տեսնում էր՝ նույնիսկ այն, թե ովքեր կային այդ սպիտակ թղթե նավակների մեջ: Եւ կրակն էր տեսնում: Ծովի ափին չէ. դաշտո՛ւմ, որի

Կրակի մոտ մտածում էին սիրածների մասին: Կրակն էլ ամեն տեղ չէին անում: Ամեն տեղ ու ամեն պահի: Նախ կնկատեին, իսկ երբ նկատեին, կկրակեին: Ստիպված իրենք էլ պիտի կրակեին:

Ծովից հենց նոր խլված մարգարտախեցի հիշեցնող կոնֆետի վազը տուն բերեց պապան: Սիրում էր փողոցում ընկած ամեն բան, որ ոչ այնքան արժեքավոր, որքան սիրուն էր թվում, բերել տուն: Անցած անգամ, օրինակ, դելֆինի պոչով մանկական ծծակ էր բերել, մտավ տուն ու ար

Չի ուզում գնալ հյուրը: Ինչո՞ւ չի ուզում: Հաց արդեն կերել է: Կինը նույնիսկ ավելացրեց նրա ափսեում խեղճ կենդանու դոշի փափուկ կտորները, հավանաբար հենց այն հատվածը, որտեղ բաբախել է կենդանու սիրտը՝ կանաչ դաշտերի մասին երազող: Հետո քաղցրավենիքներ