Էդոյի խանութում հացը միշտ թարմ էր, երշիկը՝ յուղոտ, «սեմոչկան»՝ աղի, օղին՝ սառը: Բակի միակ խանութի տերն ամենահայտնի մարդկանցից մեկն էր բակում: Բոլորը գիտեին, որ «Էդոն նիսյա ոչինչ չի տալիս, բայց սիրուն ընտանիք ունի», ընդ որում հենց �

Հայելու առաջ նստածն Ավետիսն էր: Առաջ, երբ պատերազմ էր սկսվում, առաջինն էր գնում, հիմա, երբ գնալու համար ոտքեր չունի, պատուհանի մոտ չի նստում, հայելու դիմաց է նստում:

Բոլորն էլ մեռնում են: Սա Ստյոպի՝ բիզնես սկսելու գաղափարի հիմքն էր: Երբ ավազանի անունով Ստեփանը, նույնիսկ Ստեփանոսը, Ռուսաստանի Սիկտիվկար քաղաքից հոգնած ու Ստյոպ դարձած վերադարձավ հայ�

Ծովը ծանր էր: Տասներկու տղամարդ՝ մեկը մյուսից հաղթանդամ, քաշում էին, տպավորություն էր՝ ծովը, որ դատարկվի, բայց իրականում ուռկանը՝ որ հանեն: Անդադար անձրևը երկնքի ապարդյուն հուշումն էր, որ ծովի հատակը տեսնելու մարդու ձգտումը ձախողման դատապ�

Սիմոնյանն աշխատում էր Գավառի պետական թատրոնում: Այսինքն չէր աշխատում, թատրոնում աշխատում է մաքրուհին, հանդերձարանի պատասխանատու տիկինը, տնտեսվարը, հագուստ, վարագույր կարողը, դեկորացիա սարքողը, լուսա�