Հունիսն ու սեպտեմբերն ամենասպասված ամիսներն էին: Յուրան լավ փող էր աշխատում, քաղաքն էլ ամուսնանում էր. ոմանք՝ սիրով: Բոլոր հարսանյաց սրահներում հնչում էր Յուրայի՝ աղբյուրի պես զուլալ ձայնը, նույնիսկ դեպքեր էին լինում, երբ մարդիկ՝ չնայած գ�

Երբ պատուհանները փոխեցին, արևն էլ չէր մտնում տան ոչ մի սենյակ: Ապակիները մուգ շագանակագույն էին, նույնիսկ սև, ավելին՝ պատուհանները ձայնամեկուսիչ էին, ու փողոցի աղմուկը տանը չէր լսվելու այսուհետ, ու ամենակարևորը՝ տանն ինչ խոսեին, դրսում չէի

Կինը դեղին կոշիկներով էր: Այս ու այն կողմ գնացող դրանք կայարանի մոխրագույն հատակին ու դրան ձուլված մարդկային ոտքերի մեջ նույնիսկ կյանքի մասին էին հուշում: Գնացքը ճիշտ ժամանակին եկավ: Բայց բոլորի աչքերն արդեն սառչել էին՝ ճանապարհին նայելո�

Արդեն տասներկու տարեկան էր, բայց դեռ չիշիկ էր անում տակը: Խեղճ մերը մետրով էր ցելոֆանի տոպրակն առնում, որ գիշերները փռի տակը՝ ներքնակը խոնավությունից չհոտի: Հերն էլ գլուխը կախում էր ամեն անգամ, երբ տղերքով խմում էին «որդիների կենացը»:

Սիրո նամակը «ես»-ով չի սկսվում: Այսինքն չես կարող նրան գրածդ նամակն սկսել նույնիսկ «ես քեզ սիրում եմ»-ով: Եթե սիրում ես, ի՞նչ «ես»... Կամ եթե սիրում ես, ի՞նչ նամակ, կամ սիրելու դեպքում, ի՞ն�