Առավոտյան պաչեց մարդուն Մարին: Կարելի է ասել՝ արժանի էր: Հա՛մ ճերմակ աղավնի հիշեցնող, սպիտակ քարից երկու հարկանի տունն էր սեփական ձեռքերով կառուցել Վարուժը, հա՛մ տնամերձ, դրախտանման ընդարձակ այգու պտղատու ծառերն էր տնկել, հա՛մ էլ խորապես ն

Դե արի ու հարյուր տարեկան մարդուն հույս տուր: Երեկվա մայրամուտների մեջ թրջված աչքերին նայիր ու ասա, որ վաղն արև է ծագելու: Նույն այդ աչքերի մեջ պատյանը դրված ժանգոտ դաշույները տես ու խոսիր քաղաքում նոր հայտնված քամու բերած ծաղկահոտից: Համա�

Դու, իհարկե, լավ պրծար: Վերելակը փչացել է, իսկ դա, գիտես՝ նշանակում է մարդիկ նույնիսկ տասնչորսերորդ հարկից ոտքով են իջնում, ու ինչն ավելի սարսափելի է՝ բարձրանում:

Հունիսն ու սեպտեմբերն ամենասպասված ամիսներն էին: Յուրան լավ փող էր աշխատում, քաղաքն էլ ամուսնանում էր. ոմանք՝ սիրով: Բոլոր հարսանյաց սրահներում հնչում էր Յուրայի՝ աղբյուրի պես զուլալ ձայնը, նույնիսկ դեպքեր էին լինում, երբ մարդիկ՝ չնայած գ�

Երբ պատուհանները փոխեցին, արևն էլ չէր մտնում տան ոչ մի սենյակ: Ապակիները մուգ շագանակագույն էին, նույնիսկ սև, ավելին՝ պատուհանները ձայնամեկուսիչ էին, ու փողոցի աղմուկը տանը չէր լսվելու այսուհետ, ու ամենակարևորը՝ տանն ինչ խոսեին, դրսում չէի