Մարդկանց ու ոչխարների կռիվ էր սկսվել: Ընդ որում պատերազմ հայտարարողը ոչխարներն էին: Վերհիշելով իրենց մուֆլոնական անցյալը՝ սևով, սպիտակով համախմբվել էին ու հարձակվել: Ընդ որում, դարերի ընթացքում լավ ուսումնասիրելով մարդկանց՝ հասկացել էին

Տղամարդը հավաքեց չոր փայտերը, դրեց իրար վրա ու վառեց  կրակը։ Երկինքը կլանում էր կայծերը ու հետ չէր տալիս, երկինքը սովոր է ամեն ինչ առնել-տանել: Ուզեց լաց լինել, բայց զգաց, որ աչքերը չոր են, նորից փորձեց, էլի չստացվեց, զայրացավ ինքն իր վրա, որ

Շորերը կոկիկ դասավորեց դարակում: Մի շորեր էլ լինեին: Սև, վրան լայնացած շրջազգեստ, մոխրագույն պիջակ, հագին եղած միակ ծաղկավոր շորը, մեկ էլ օժիտում եղածը: Ցեցի դեմ բաց սրվակով օծանելիք դրեց դարակում ու պինդ փակեց պահարանը: Սկոչով: Հետո վերցրեց

Թորոսի սենյակը միշտ կիսամութ էր։ Ցերեկներն արևն էր փորձում նեղ պատուհանը ծածկող մուգ շագանակագույն վարագույրը ճեղքելով՝ մի գրամ լույս ուղարկել բաց կանաչ խամրած պաստառով պ�

Քանի դեռ աշխատանքային շաբաթը հնգօրյա չէր դարձել, Սեդան, մեղմ ասած, տանել չէր կարողանում ուրբաթները: Ուսանողության տարիներից եկած բան էր: Վերջին՝ շաբաթ օրը, վերջին շնչում էր դասի, հետո արդեն՝ աշխատանքի գնում, սպառված, մի կերպ: