Առավոտյան մտա պատշգամբ՝ Արևին հանդիպելու: Վերջերս նա հազվադեպ հյուր է, հետևաբար, ես էլ հաճախ չեմ ուրախացնում պատշգամբիս ճաղերին ու խաղողի վազերին իմ ներկայությամբ և չգիտեմ՝ խաղողի հուշի՞ց, թե՞ իմ բացակայությունից են չորանում: Դուռը բացել�

Միջնադարի վերջին բանաստեղծ և Վերածննդի նախակարապետ Դանթե Ալիգիերիի «Աստվածային կատակերգությունը» (հեղինակն այն անվանում էր «Կատակերգություն», Աստվածային մակդիրն ավելացվել է հետագայում)

«ArtCollage»-ն իր ընթերցողներին է ներկայացնում Գեղեցիկ Մարգարյանի «Կիսված խաչքար» վիպակից ևս մեկ հատված:

Բա տեսողությունը կորցրած մարդն ո՞ւմ է փնտրում պատուհանի մոտ: Հասկանալի է՝ շոշափելով կամ շատ էլ վարժ մոտենում է, նույնիսկ բացում է, բայց որ ի՞նչ: Ինքն ո՞ւմ է կարոտում, կամ ինչի՞ն: Նպատակը՝ նրա կարոտի, ո՞րն է: Լավ, ասենք, եկավ, տեսնելո՞ւ է, ռազմի

Ձյունը վերջապես եկավ՝ ուշացած, կույս աղջկա պես, շորորալով, գեղեցիկ:
Թանձր ամպերի մեջտեղում ցցված տաճարի գմբեթները թույլ թրթռում էին ոսկեգույն լամպերի պես: Երկինքը կամաց արձակում էր թաքնված խառնար�