Կոշկակարների բուդկաները, աշխարհի որ ծայրում էլ լինեն, նման են իրար։ Հաճախ կամ համարյա միշտ՝ կոշկակարներն էլ։ Եվ եթե, ասենք, Ռուսաստանի, Ղազախստանի կամ Գերմանիայի որևէ քաղաքում մտնես կոշկակարանոց, քեզ կթվա, թե մեղրեցի Վանիկը, կամ ավանցի Սամ
Ռուսաստանում ու նրա սահմաններից դուրս հայկական (և ոչ միայն) մշակույթի անձնվեր դեսպանն էր Լևոն Օսեպյանը․ օտարազգի շատ մտավորականներ հենց նրա միջոցով էին ճանաչում հայերին ու Հայաստանը։ Բազմաբովանդակ
Լիտվայի մեծ պոետ Էդուարդաս Մեժելայտիսին Հայաստանի հետ կապում էին ոչ միայն բարեկամական հարաբերությունները գրչակից ընկերների հետ, այլև այն հոգևոր հարազատությունը, որով նա զգո
Ժամանակակից իտալացի դրամատուրգ Վինչենցո Սալեմեի «... իսկ դրսում ձյո՜ւն է գալիս» ներկայացումը հուշում է, որ Համազգային թատրոնում շարուն
Դե արի ու հարյուր տարեկան մարդուն հույս տուր: Երեկվա մայրամուտների մեջ թրջված աչքերին նայիր ու ասա, որ վաղն արև է ծագելու: Նույն այդ աչքերի մեջ պատյանը դրված ժանգոտ դաշույները տես ու խոսիր քաղաքում նոր հայտնված քամու բերած ծաղկահոտից: Համա