«Սա բոլորովին այն չէ, ինչ ես կարող եմ անվանել իմը», -պնդեց Րինան տխուր, թուլացած ձայնով` Դիարբեքիրի տիպիկ միջագետքյան տաք, գունավոր ու այստեղ վաճառվող աղացած պղպեղի պես կծու փողոցներով քայլելիս:
Րաֆֆին (Հակոբ Մելիք-Հակոբյան) եղել է և շարունակում է մնալ հայ գրականության ամենաազդեցիկ դեմքերից մեկը, մեր ազգային ոգին, գիտակցությունը կոփող եզակի մտավորական, որն իր առաջ քաշած գաղափարներով սերունդն
«Դժոխքը դատարկ է: Բոլոր հրեշներն այստեղ են»: Շեքսպիրյան այս տողերը ոչ միայն նկարագրում են մարդկային իրականությունը, այլև նրա հրեշավորությունից ոգեշնչված Հիերոնիմուս Բոսխի աշխատանքները:
Կինը դեղին կոշիկներով էր: Այս ու այն կողմ գնացող դրանք կայարանի մոխրագույն հատակին ու դրան ձուլված մարդկային ոտքերի մեջ նույնիսկ կյանքի մասին էին հուշում: Գնացքը ճիշտ ժամանակին եկավ: Բայց բոլորի աչքերն արդեն սառչել էին՝ ճանապարհին նայելո