Մորս`Մելսիդա Սարգսյանին

Խամրած վարդի թափվող թերթեր:

Ի՜նչ միամիտ, ի՜նչ պարզունակ ու թաքուն-թաքուն երջանիկ:

Փակի՛ր ափերդ, փակի՛ր, սիրելի՛ս... 

Մինչև լուսաբաց սեր է հնչելու, 

Ադ

Անկյունում, ծաղկած լորենու վրանի տակ, ես ողողվեցի փարթամ անուշաբուրությամբ։ Մշուշոտ մեծակույտերը բաձրանում էին գիշերային երկնքով, և երբ կլանվել էր վերջին աստղային լուսածերպը, կույր քամին, ձեռքերով դ�

Դա ցանկալի դուռը չէր: Այն մեխած էր տախտակներով եւ մեխի վրայով ձգված մետաղալարով ամրացնում էր  սյունը։ Մարդը մնացել էր կանգնած եւ սպասում էր։

Շուրջ մեկուկես դար է մեզ բաժանում մեծ վիպասանի ապրած ժամանակներից։ Այսօր արդեն նա ավելի շուտ ներկայանում է որպես միֆական մի կերպար, քան միս ու