Ինձ չի հուզում, թե որքան լայն է ծովածոցը։ Եթե նրանք ապրում են այնտեղ, Օքլենդում, ինչո՞ւ նրանք չեն մնում այնտեղ։ Եվ եթե նրանք ապրում են այստեղ, Ֆրիսքոյում, ինչո՞ւ նրանք կանգ չեն առնում այստեղ։

Տան փոքրն էր։ Վատ էին ապրում ու բոլոր բարեկամներն ու անծանոթներն ասում էին միաբերան.

Տղան ծառի արմատ նկարեց,
Աղջիկը՝ շիվեր ու տերև,
Քաղաքը կանաչ գորգ փռեց,
Արևը աչքով արեց.
Գարնան ժպիտը ծորաց թեթև։

Երկնքից խնձոր ընկավ,
Տղան չհասցրեց բռնել, շտապում էր,
Աղջիկը խնձորը ձեռքին
Քաղաքի գրկ�

Հատված «Հողանցում» անավարտ վեպից

Տասնչորս տարեկան էր Ֆաթիման, երբ սիրահարվեց իրենց գյուղի սիրուն Հայկազին։ Ամուսնացան, չորս որդի ունեցան, գյուղից տեղափոխվեցին Կարս, ապա տուն-տեղ թողած՝ հասան Խորհրդային Հայաստան: Գարեգ�

Ամենևին էլ զինվորական չէր շարքը: Սովորական մարդիկ էին: Գուցե հայրեր, որդիներ, կանայք՝ ոչ այնքան ծաղիկներով, որքան ծաղկավոր շորերով: Տարեց մարդիկ՝ արդեն իրենց հիշողությունների ծովը տեսնող աչքերով, երեխաներ, որոնք դեռ չգիտեին, որ կարելի է դա�