Երբ հայտարարվեց հաջորդ կանգառը, աղջիկը բնավ չգիտեր, թե ինչ է իրեն սպասվելու: Անվերջ ընթացող զբոսաշրջային ավտոբուսը անցել էր անծանոթ վայրերով, հարյուրավոր կիլոմետրեր: Սա իր Հայաստանը չէ, բանաստեղծի ասա

«Էրեխեքը գրել են, որ երեխա են ունենալու, ու իրենք շատ երջանիկ են»: Բայց ինչո՞ւ են էրեխեքը սա օտար լեզվով գրել, և ինչո՞ւ է կինը խնդրում կողքին նստած աղջկան, որ թարգմանի, թե ինչ են գրել: Կինը սրտիկում է:

Ինձ չի հուզում, թե որքան լայն է ծովածոցը։ Եթե նրանք ապրում են այնտեղ, Օքլենդում, ինչո՞ւ նրանք չեն մնում այնտեղ։ Եվ եթե նրանք ապրում են այստեղ, Ֆրիսքոյում, ինչո՞ւ նրանք կանգ չեն առնում այստեղ։

Տան փոքրն էր։ Վատ էին ապրում ու բոլոր բարեկամներն ու անծանոթներն ասում էին միաբերան.

Տղան ծառի արմատ նկարեց,
Աղջիկը՝ շիվեր ու տերև,
Քաղաքը կանաչ գորգ փռեց,
Արևը աչքով արեց.
Գարնան ժպիտը ծորաց թեթև։

Երկնքից խնձոր ընկավ,
Տղան չհասցրեց բռնել, շտապում էր,
Աղջիկը խնձորը ձեռքին
Քաղաքի գրկ�