Աշունը նկարիչ Աշոտ Մելքոնյանի կտավներում ոչ թե եղանակ է, այլ հոգեվիճակ․ այն լուռ համաձայնեցում է անցողիկի, կյանքի բնականոն ընթացքի հետ, որտեղ սկիզբն ու վերջը փոխկապա
Գիշերվա ազանը երկու ժամ էր, որ կանչել էր, լուսաբացն ուշանում էր, իսկ դրսից ապրիլյան հրամայող ցուրտը թափանցում էր Խուլբի Ուսուցիչների հանրակացարանի պատուհանների ճեղքերից ներս։ Այդ փոքրիկ քաղաքում, որը տնկված է Մուշ-Դիարբեքիր ճանապարհին, ա
Թբիլիսիի հայկական Սուրբ Գևորգ առաջնորդանիստ եկեղեցում կախված է խաչելությունը պատկերող խոշորածավալ մի կտավ․ Քրիստոսի՝ մինչև գոտկ
Ես ամեն իրիկուն մտքերում իմ լքում եմ այս Երկիրը, ինչպես հանգուցյալն իր սիրելի մարմինը և ամեն առավոտ վերադառնում եմ տուն՝ մաշված թափառականի նման։ Ամեն բան հուշում է՝ այս Երկիրը կործանվում է, լքի՛ր այն։ Գնա՛, հանգիստ ու խաղաղ ապրիր օվկիանոսի