Գիշերվա ազանը երկու ժամ էր, որ կանչել էր, լուսաբացն ուշանում էր, իսկ դրսից ապրիլյան հրամայող ցուրտը թափանցում էր Խուլբի Ուսուցիչների հանրակացարանի պատուհանների ճեղքերից ներս։ Այդ փոքրիկ քաղաքում, որը տնկված է Մուշ-Դիարբեքիր ճանապարհին, ա
Թբիլիսիի հայկական Սուրբ Գևորգ առաջնորդանիստ եկեղեցում կախված է խաչելությունը պատկերող խոշորածավալ մի կտավ․ Քրիստոսի՝ մինչև գոտկ
Ես ամեն իրիկուն մտքերում իմ լքում եմ այս Երկիրը, ինչպես հանգուցյալն իր սիրելի մարմինը և ամեն առավոտ վերադառնում եմ տուն՝ մաշված թափառականի նման։ Ամեն բան հուշում է՝ այս Երկիրը կործանվում է, լքի՛ր այն։ Գնա՛, հանգիստ ու խաղաղ ապրիր օվկիանոսի
-Ուզում եք, որ ծիծաղե՞մ:
Այնքան մենավոր ու խոնջացած զգաց նա ինքն իրեն դատարկ դասարանի մեջ, մինչ բոլոր տղաները գնում էին տուն` Դեն Սիթը, Ջեյմս Միսիփոն, Դիք Քորքոր