Նավաբեկությունից հետո փշոտ ցամաքը դրախտ էր թվում: Գուցե իսկապես դրախտը հենց դա էր, ամեն դեպքում բոլոր փրկվածները ճանաչում էին իրար, ոչ մի օտար մարդ չկար ու վերջապես կարողանում էին բացել աչքերն ու խոր շունչ քաշել, ինչն աշխարհաստեղծման առաջի
Երևան ասելիս իմ շուրթը չի ճաքում։ Բնավ։ Տարբեր տարիներին տարբեր զգացողություններ եմ ունեցել Երևան ասելիս՝ ամենանվիրական, մանկական վարդագույն սիրուց մինչև անտարբերություն, բայց Երևանը ինձ, ես էլ նրան չենք «ճաքացրել» երբեք։
«Ոսկե ծիրան» երևանյան միջազգային կինոփառատոնի երկու տասնամյակից ավելի տարիների պատմության ընթացքում իրանական կինոն մշտապես հայկական փառատոնի ամենատպավորիչ ներկայություններից մեկն է եղել՝ մեծ սահմանափակումների պայմաններում ծնվ
Նա ապրում էր անել խորունկ քարանձավի մուժում, հենց ժեռուտ լեռան սրտում, ուր ողջ նրա սնունդը բաղկացած էր չղջիկներից, առնետներից և մեկ էլ բորբոսից։ Երբեմն, ճիշտ է, քարանձավ էին մտնում շթաքարեր որոնողները,