Ստիպված ես եկել: Հայրդ զանգել է, դու էլ եկել ես: Ամերիկյան երազանքդ թողել ես ու եկել՝ մի հատ մուգ կապույտ ուսապարկով. երկար մնալ ո՛չ ուզում ես, ո՛չ կարող ես: Կապույտն, իմիջիայլոց, հետաքրքիր, նույնիսկ երազանքի գույն է: Քո անձնագիրը կապույտ է, հո
Մաթին ռուսական հեղափոխությունից հետո Վլադիկավկազից դուրս էր եկել, Կովկասյան լեռներով անցել, Վրաստանով վերադարձել հայրենի գյուղ ու էդ ամբողջ ճամփից մտապահել էր մենակ լեռան անունը։ Ու դրա համար էլ, երբ
«Մի հրաշագործ, որ ոչնչից կարող է կերտել ամեն ինչ, մի խենթ, որ վարդերի ճամփան մի կողմ թողած, բոբիկ ոտքերով քայլում է, քայլում է կրակների, փշերի վրայով», -Հենրիկ Մալյանի բնորոշումն է Սերգեյ Փարաջանովին։
Նա համարվում է ապրող անգլիագիր գրողներից թերևս խոշորագույնը, ժամանակակից դասական։ Նրան համեմատում են կինոաստղ Գրետա Գարբոյի հետ, որը հրաժարվելով հանրային կյանքից, ասել էր․ «Ուզում եմ մենակ մնալ&raq