Գիշերվա ազանը երկու ժամ էր, որ կանչել էր, լուսաբացն ուշանում էր, իսկ դրսից ապրիլյան հրամայող ցուրտը թափանցում էր Խուլբի Ուսուցիչների հանրակացարանի պատուհանների ճեղքերից ներս։ Այդ փոքրիկ քաղաքում, որը տնկված է Մուշ-Դիարբեքիր ճանապարհին, ա�

Խոնավ, իսկական անտառի սունկը նռով տապակել ուտելու եղանակ էր Իջևանում։ Պարոն Ստյոպայի խորովածանոցից հոգիդ ջերմացնող ծուխ էր բարձրանում, ու դե այդ օրերին ամեն ինչ, ինչ տաքացնելու ունակություն ուներ, ողջունվում էր մեր հոգնած մարմինների կողմ

«Մարդու համար չկա մահ։ Մարդը սիրո մեջ է ծնվում, մարդը սիրո համար է ծնվում։ Եթե մարդ սիրո համար չէ ծնվում՝ է այդ դեպքում կմեռներ․․․

Անդրանիկ․ մանկուց շատ վեհ տոնայնության մեջ էր լսվում, արտասանվում ու ապրվում այս անունը մեր տանը։ Առնվազն մեկական «Անդրանիկ» կա, երևի, իրեն հարգող ամեն սասունցու տանը, որը հիշում է իր՝ ինչ տեսակ խմորից հունցված լինելը։ Չէ՞ որ Անդրանի

Ծուռ ու ահարկու է Սասուն աշխարհը ոչ միայն իր մարդկանցով, լեռներով ու պատմությամբ, այլև այդ լեռների արանքում ընկած ճեղքերով։ Ինքնության ճեղքերով։ Սարից սար, գյուղից գյուղ, հայացքից հայացք այնքան տարօրինակ ու իրարից տարբեր, որ թվում է՝ ինչ-ո