2014 թվականն էր, կինոօպերատոր Լևոն Աթոյանցը հերթական անգամ հրավիրել էր իր տուն, սուրճն արդեն սեղանին էր, ակնոցը դրել էր, մի փոքր լարվել, արխիվային լուսանկարներ էինք նայում, արտիստների, ռեժիսորների, կինոաշխարհի ամենատարբեր մարդկանց դե
Հայ կինոյի 100-ամյակը ևս մի առիթ է վերստին խոսելու մեր կինոյի պատմության, նրա ակունքների ու մեծերի մասին: «ArtCollage»-ը հատվածաբար ի
Ռեժիսոր Ջեսիքա Վուդվորդի «Լուկան» այս տարի ոչ միայն 20-րդ, հոբելյանական «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնն է բացել, այլև հայ կինոյի համար յուրատեսակ մի դուռ դեպի նոր հորիզոններ: Հինգ երկրների համա
Տղամարդը հավաքեց չոր փայտերը, դրեց իրար վրա ու վառեց կրակը։ Երկինքը կլանում էր կայծերը ու հետ չէր տալիս, երկինքը սովոր է ամեն ինչ առնել-տանել: Ուզեց լաց լինել, բայց զգաց, որ աչքերը չոր են, նորից փորձեց, էլի չստացվեց, զայրացավ ինքն իր վրա, որ
Շորերը կոկիկ դասավորեց դարակում: Մի շորեր էլ լինեին: Սև, վրան լայնացած շրջազգեստ, մոխրագույն պիջակ, հագին եղած միակ ծաղկավոր շորը, մեկ էլ օժիտում եղածը: Ցեցի դեմ բաց սրվակով օծանելիք դրեց դարակում ու պինդ փակեց պահարանը: Սկոչով: Հետո վերցրեց