«Նրանք նվաճեցին աշխարհը, բայց չգտան իրենց երջանկությունը»… Հետևյալ ամփոփագրով է ներկայանում Գյումրու Վարդան Աճեմյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի «Բոհեմ» փաստավավերագրական ֆանտազիան: Ներկայացման պարադոքսալ ժանրն
Դա ցանկալի դուռը չէր: Այն մեխած էր տախտակներով եւ մեխի վրայով ձգված մետաղալարով ամրացնում էր սյունը։ Մարդը մնացել էր կանգնած եւ սպասում էր։
Զավեն Սարգսյանը հայկական լուսանկարչության այն եզակի դեմքերից էր, ում ստեղծագործական ուղին համախմբում էր վավերագրական մոտեցումները, գեղարվեստական նրբանկատությունն ու մշակութային հիշողության պահպանման անսասան նվիրվածությունը։
Շուրջ մեկուկես դար է մեզ բաժանում մեծ վիպասանի ապրած ժամանակներից։ Այսօր արդեն նա ավելի շուտ ներկայանում է որպես միֆական մի կերպար, քան միս ու
«...Սիրելիներս, գրեցեք լեռների ու դաշտավայրերի մասին: Երգեցեք Վանը: Երգեցեք ծիրանիները, հացահատիկի դաշտերն ու գութանները: Երգ երգեցեք»:
Արշիլ Գորկի