Քարերը ծանր էին երեկվա պես: Բայց վարդագույն: Հատ-հատ կրում էր, դնում իրար վրա, շողուլով չափում, նայում, որ հանկարծ ծուռ չբարձրանա իր տան պատը: Ծառ արդեն տնկել էր, որդի ուներ:

Սպիտակ, թղթե նավակները լողում էին օդում: Գնացքի կայարանում ճամպրուկին, բաց կապույտ վերնաշապիկով նստածն ինքն էր: Ու հստակ տեսնում էր՝ նույնիսկ այն, թե ովքեր կային այդ սպիտակ թղթե նավակների մեջ: Եւ կրակն էր տեսնում: Ծովի ափին չէ. դաշտո՛ւմ, որի

Հասարակ բան

Ամառ էր։

Նախապես իմացեք, որ փխրուն բառը չպետք է տեւական ժամանակ ընդհատի հնչերանգների լեզուն: Դա իմ հանձնարարությունը չէ, եւ ես շնորհակալ եմ Աստծուն դրա համար. այստեղ պետք է առաջարկել մի թեմա, որը կնմանվի Նիցշեի մասին դասախոսության, գրական-քննադատակ

Պարոն Բրաունի մահից հետո «Պրոմեթևս» ընկերության խոհանոցային սալօջախները անհասկանալիորեն սկսեցին քայքայվել։ Գազի հոտը լցվում էր խոհանոցները, սալօջախները`մարած, բայց ճենճահոտ արձակող, հրաժարվում էին ենթարկվել տերերին: Մի քանի դժբախ