Հետստալինյան ձնհալի տարիներին ձևավորվեց հայկական կինոյի «նոր ալիքը», որը սկզբնավորվել էր «Բարև, ես եմ» (1965 թ., ռեժ.՝ Ֆ. Դովլաթյան) ֆիլմով, ապա շարունակել իր զարգացումը «Եռանկյունի» (1967 թ.
Նստիր: Աթոռն աշխարհի պես կեղտոտ է, բայց ոչինչ: Ձեռքիդ տոպրակն աչքերիդ պես թափանցիկ է ու երեկվադ պես ծանր: Այսքան կարտոֆիլն ո՞ւր ես տանում, տարվա այս սեզոնի համար տարօրինակ ցեխոտ: Ծիտը քիչ հեռվում փշրանք
Երկու հրաշալի պատմություն, որ մեզ վերադարձնում են մեր մանկություն ու հիշեցնում այն նուրբ սահմանագծի մասին, որը պետք է պահպանեն հասուն մարդիկ՝ փոքրիկների փխրուն աշխարհ կոպիտ կերպով չներխուժելու համար
Երրորդ անգամ եմ տեսնում
նույն երազը.
հեծնել եմ հսկա ձկանը,
բացում է թևերը
եւ ճեղքելով բարիկադ-լեռը
Մայիսի 18-ը Սարոյանի հիշատակի օրն է: Այդ առիթով «ArtCollage»-ն իր ընթերցողներին է ներկայացնում Սարոյանի՝ կինոյին անդրադարձներից մեկը, որը հրապարակվել է «Սովերտական արվեստ» ամսագրի 1961 թվականի 1-ին համարում: