Իսկ մեռնելն իրոք որ անհնար է, երբ բոլորն ու հատկապես ինքդ շատ ես ուզում։
Էս բառերն արտաբերելով, կամ եթե թույլ տաք՝ մ
1940-50-ական թվականներից Երևանի Գ․ Սունդուկյանի անվան թատրոնի բեմում փայլեց մի հիասքանչ դերասանական աստղաբույլ՝ Մհեր Մկրտչյան, Խորեն Աբրահամյան, Սոս Սարգսյան, Վարդուհի Վարդերեսյան և այլք։ Արմեն Ջիգարխ
Բանուգործս նամակներ գրելն է: Քե՛զ: Պատկերացնո՞ւմ ես՝ աշխարհի ամենասիրուն քաղաքում, անվարագույր պատուհանի դիմաց, որից երևում է քաղաքը կիսող կեղտոտ գետը՝ ինձ շատ նման, որ գիտեմ աշխարհի բոլոր գույները, բայց չգիտեմ, թե ինչ կա գետի ձախ ափին, որի
Տարիներ առաջ, երբ առաջին անգամ ոտք դրեցի Սասուն, շատ բան այլ էր։ Մուշը դեռ անշուք մի պողոտա էր, Տալվորիկ գրեթե ոչ ոք չէր գնում, Գդորնիի կամուրջը չէին պայթեցրել, Ինգեղի տաճարը չէին պեղել, իսկ Խուլբում դեռ նոր-նոր էին սկսել միրգ ուտել՝ տարիներ